Ładowanie...

Krzyż na placu starego kościoła
W odległości ok. 3 km od ujścia do Stobnicy w Brzozowie rzeki Sietnicy, na niewielkim wzniesieniu, na jej lewym, wschodnim brzegu, w Przysietnicy stoi wielki, dębowy krzyż. Napisem w górnej swej części: „Ratuj duszę swoją” wzywa do zajmowania się sprawą, która winna być najważniejsza dla ludzi, dolna zaś część upamiętnia ważne wydarzenie w życiu parafii: „Pamiątka misji 11.XI. 1963 r.” Napisy te to nie cała prawda o tym krzyżu. Przy samej ziemi dotyka on dużego kamienia o kolistym kształcie, ledwie wystającego z ziemi, wygładzonego do równej płaszczyzny. „To jest miejsce chrzcielnicy w poprzednim kościele parafialnym" - mówił ks. Paweł Komborski, emeryt, i potwierdza tę prawdę wielu starszych parafian, którzy do tego kościoła uczęszczali na msze święte i na różne nabożeństwa. Niektórzy z nich pamiętają również to, co przechowały dokumenty, że został on rozebrany w roku 1928 po zbudowaniu obecnego kościoła parafialnego.

Poprzedni kościół parafialny
Żaden z dokumentów odnoszących się do tego kościoła nie określa ani jego budowniczego, ani czasu budowy. Zbudowany był z drzewa modrzewiowego, kryty gontem na jednokalenicowym dachu, z małą wieżą na środku dachu, również gontem pokrytą. Fundament miał z kamienia nieciosanego na planie prostokąta z prezbiterium zamkniętym trójbocznie. Orientowany, miał wejście główne od strony zachodniej i boczne od strony południowej, z niewielkim gankiem wspierającym się na dwóch słupach. Szczegółowy opis tego kościoła z wizytacji biskupiej dokonanej w dniu 10.10.1722 r. przez biskupa Jana Krzysztofa Szembeka podany jest ponizej:
„Kościół drewniany murem kamiennym otoczony, nie wiadome, przez kogo i kiedy fundowany, konsekrowany na cześć Boga Wszechmogącego i Najśw. Maryi Panny, św. Marcina biskupa i wyznawcy, św. Stanisława Biskupa i męczennika, św. Wawrzyńca diakona i męczennika, św. Marii Magdaleny pokutnicy i Wszystkich Świętych w roku 1641 przez Stanisława Tarło biskupa przemyskiego. Dokument konsekracji jest na ścianie tego kościoła po stronie Ewangelii rocznica zaś w niedzielę po dniu św. Małgorzaty, posadzkę ma kamienną zwyczajną, powałę prostą z desek, ściany ozdobione malowidłami, które raczej go szpecą niż ozdabiają, okien całych 8 kupionych przez obecnego proboszcza Wawrzyńca Kozickiego w roku 1702, bo poprzednie były już zupełnie zniszczone, w nich jasne małe płytki oprawione artystycznie miedzią. Na tęczy nowy krzyż, wykonany w roku 1716 z stojącymi obok figurami Matki Bożej i św. Jana apostoła. Ambona jest przymocowana do ściany w nawie po stronie Ewangelii, miejscami pokryta srebrem i laserowana zlotem, w częściach rzeźbiona z figurami czterech ewangelistów i Chrystusa Zbawiciela, wykonana w roku 1716 i zakupiona również przez tego proboszcza. Naprzeciw ambony znajduje się chrzcielnica, nowa z 1707 r., na bazie okrągłej z wiszącą obok przy ołtarzu św. Józefa szafką zawierającą oleje święte i sól chrzcielną oraz bursę do chorych z małą kustodią, stułę i lampę z dzwoneczkiem do chorych. Tabernakulum kunsztownie w drzewie rzeźbione i srebrem przyozdobione jest złączone z wielkim ołtarzem częściowo malowanym, częściowo rzeźbionym i pozłacanym. Głównym obrazem tego ołtarza jest Święta Boża Rodzicielka, a w górnej części jest mniejszy obraz św. Marcina biskupa. Drugim mniejszym ołtarzem, także drewnianym, ale tylko rzeźbionym i malowanym jest ołtarz św. Mikołaja w prezbiterium. Ma on portatyl konsekrowany przez biskupa Jana Kazimierza Bokuma w 1712 roku. Po stronie Ewangelii jest podobny ołtarz św. Sebastiana, też z portatyłem konsekrowanym przez tego biskupa. W nawie po stronie północnej jest ołtarz św. Anny. Ma on obraz tej świętej, a w górnej części obraz św. Wawrzyńca. Cała struktura tego ołtarza została zakupiona w Krośnie w kościele Ojców Franciszkanów za 50 florenów 21.12.1710 r. Piąty ołtarz znajduje się też w nawie, ale po stronie południowej. Jest on częściowo murowany i częściowo drewniany i posrebrzany z obrazem św. Józefa zakrywanym przez obraz św. Antoniego wyznawcy. Nad drzwiami jest chór z organem pięciogłosowym mającym piszczałki drewniane i metalowe. Na środku nawy znajduje się 12 ławek. Przy zakrystii na widocznym miejscu jest jeden konfesjonał. Zakrystia drewniana na kamiennym fundamencie z drzwiami też drewnianymi okutymi żelazem. Takie same drzwi, ale większe są do kościoła od strony zachodniej. Oprócz nich są drzwi mniejsze w ścianie od strony południowej. Obok od strony północnej przylega do kościoła drewniana dzwonnica z jednym dzwonem. Cmentarz wokół kościoła jest ogrodzony drewnianym parkanem. Dach na kościele, na dzwonnicy i na parkanie w stanie dobrym ".

Obecny kościół parafialny
Rozpoczęte gromadzenie funduszu na budowę nowego kościoła parafialnego przerwała I wojna światowa. Po odzyskaniu niepodległości, gdy zaczęło się porządkowanie kraju, można było w Przysietnicy wrócić do rozpoczętego przed wojną dzieła gromadzenia funduszu na budowę kościoła. Starania Komitetu Budowy Kościoła pod przewodnictwem ks. Proboszcza Stanisława Władyki doprowadziły do rozpoczęcia budowy w roku 1926 na parceli stanowiącej fundusz mszalny ks. Antoniego Zbijewskiego z roku 1864 w odległości ok. 200 m na wschód od dotychczasowego kościoła. Plany budowy sporządził inżynier architekt ze Lwowa B. Wiktor, kierownictwo budowy powierzono inżynierowi architektowi z Krosna Stanisławowi Bergmanowi. Pod koniec roku 1926 ks. proboszcz Stanisław Władyka przeszedł na emeryturę. Budowę kontynuował bardzo w nią zaangażowany dotychczasowy ks. wikariusz Tomasz Michoń, mianowany administratorem parafii. Po kilku miesiącach, w roku 1927, kierownictwo Komitetu Budowy Kościoła przejął nowy ks. proboszcz Jan Kuźniar, który doprowadził budowę do stanu gotowego do poświęcenia. Konsekrował kościół ks. biskup Anatol Nowak 14.10.1928 r., chociaż do całkowitego ukończenia i wystroju świątyni potrzeba było jeszcze wielu wysiłków i kosztów. Zgodnie ze starochrześcijańskim zwyczajem zostały zachowane w nowym kościele orientacja i tytuł poprzedniej świątyni, ale „ścieśniony" tylko do św. Marcina i św. Magdaleny. Świątynia jest obszerna, trzynawowa, może pomieścić jednorazowo ok. 1500 osób. Nie ma wyraźnie określonego stylu architektonicznego - zawiera elementy gotyckie w połączeniu z neoromańskimi. Zbudowana na planie prostokąta z półkoliście zakończonym prezbiterium, ma 33 m długości i 16,5 m szerokości. Dwuspadowy dach pokryty jest blachą ocynkowaną, struktura ścian i fundamentów z cegły na zaprawie cementowej i wapiennej, ściany wewnątrz i na zewnątrz otynkowane. Do prezbiterium przylega od strony północnej zakrystia, od strony południowej magazyn ze skarbcem. Wystrój kościoła stanowiły początkowo przeniesione z poprzedniego kościoła trzy ołtarze: św. Marcina, św. Anny i Matki Bożej Różańcowej oraz ambona, organy i ławki kolatorskie. Posadzka z płytek terakotowych we wszystkich pomieszczeniach w kościele to dar ks. biskupa Anatola Nowaka, powiększony jeszcze o stacje Drogi Krzyżowej. W powojennym już czasie, w roku 1957, kościół otrzymał wielki ołtarz dzięki staraniom ks. prób. Andrzeja Sołtysika. Tematycznie ołtarz poświęcony jest Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, świętym patronom Marcinowi i Magdalenie oraz świętym polskim: Stanisławowi Kostce i Andrzejowi Boboli. Dzięki staraniom ks. prób. Pawła Komborskiego w latach 1963-1990 kościół otrzymał polichromię, dwa witraże, organy z piętnastoma głosami, 30 ławek do siedzenia i klęczenia, cztery konfesjonały, chrzcielnicę, boazerię i ognioodporne tabernakulum. Przy kościele postawiono nową dzwonnicę, którą zaopatrzono w trzy nowe dzwony: Marcin, Maryja, Paweł.

Kościół filialny św. Józefa
Władze państwowe usunęły ostatecznie, jak twierdziły, naukę religii ze szkół w roku 1960. Rozpoczął się okres trudności związanych z nauczaniem religii w kościołach, w pomieszczeniach kościelnych, w domach prywatnych i w punktach katechetycznych. Uzyskanie zgody miejscowych władz administracyjnych na zbudowanie punktu katechetycznego było bardzo trudne. Udało się jednak po wieloletnich staraniach ks. Pawła Komborskiego taką zgodę uzyskać dla Przysietnicy, co umożliwiło rozpoczęcie budowy domu katechetycznego w górnej, tj. północnej, części parafii w roku 1985. Komitet budowy, w porozumieniu z ks. proboszczem, z niewielkim wyprzedzeniem czasowym zaczął zbierać ofiary pieniężne na ten cel w poszczególnych rejonach parafii. Do realizacji planu budowy, sporządzonego przez inż. Zbigniewa Wojdanowskiego z Brzozowa, przystąpili sami parafianie, zwłaszcza z górnej części parafii, pod przewodnictwem miejscowych murarzy, cieśli, zbrojarzy i innych fachowców. W trakcie budowy zapadła decyzja budujących, będąca pozytywną odpowiedzią na oczekiwania parafian, aby bez starań u miejscowych władz administracyjnych i bez sporządzania formalnej zmiany planów budowy wystawić w łączności z salą katechetyczną dużą kaplicę, w której można by odprawiać msze święte dla tych parafian z górnej części parafii, którym trudno uczęszczać do oddalonego o ponad 3 km kościoła parafialnego. Wspomniany inż. Z. Wojdanowski zrezygnował wtedy z kierowania budową. Ks. proboszcz nie sprzeciwiał się podjętej decyzji i różnymi sposobami współpracował z budującymi. Powstała budowa na zewnątrz niewiele ukazująca swój charakter sakralny. Poświęcona w dniu 15.06.1986r. przez ks. biskupa przemyskiego Ignacego Tokarczuka, jako kościół filialny pod wezwaniem św. Józefa robotnika, dobrze służyła i służy celom, dla których powstała: katechizacji do czasu powrotu jej do szkoły w roku 1990, sprawowaniu Najświętszej Ofiary i odprawianiu innych nabożeństw. Kościół jest usytuowany na parceli zakupionej pod budowę, bezpośrednio przy drodze wojewódzkiej z Brzozowa do Dynowa, w odległości ok. 3 km od kościoła parafialnego, w górnej, północnej części parafii. Ściany kościoła są z cegieł i z pustaków, sufit ma konstrukcję drewnianą, podbitą boazerią, dach jest kryty blachą ocynkowaną. Zbudowany na planie prostokąta o wymiarach 16 x 20 m, może pomieścić jednorazowo ok. 1000 osób dzięki dużej powierzchni chóru i galerii nad salą katechetyczną, która w roku 1997 została przebudowana i włączona do nawy kościoła. Wystrój wewnętrzny to: ołtarz przystosowany do odnowionej przez Sobór Watykański II liturgii, ognioodporne tabernakulum, dekoracja ściany eucharystycznej w prezbiterium, składająca się z dużego drewnianego krucyfiksu wiszącego na tej ścianie i z dwóch rzeźbionych w drzewie figur Matki Bożej i św. Józefa, stojących na półkach przytwierdzonych do tej ściany, dwa konfesjonały, 20 ławek do siedzenia i klęczenia, 18 ławek przyściennych do siedzenia, organy elektronowe i zakrystia dobrze zaopatrzona. Na placu przykościelnym ogrodzonym żelaznymi prętami, na cementowym cokole, jest dzwonnica z jednym dzwonem, ufundowana przez parafian z górnej części parafii w roku 1995.